Amerika’da uçaklar gökdelenlere saldırdı. Binlerce ölü var!

Dedikleri anda açtık televizyonları… Bir yandan çılgınlar gibi telefon trafiği. Bizde bir telaş! Tüm sülale-eş-dost araşıyoruz. Sanırsınız uçaklar bizim evleri bombalamış! O derece panik halindeyiz!
Sonrasında karşı dairemde oturan ABD’li komşum geldi aklıma… Eyvahlar olsun! Kim bilir kaç yakını enkaz altındaydı? Komşu bu… Ne demişti atalarımız “ev alma komşu al” ya da “komşu komşunun külüne muhtaçtır”  Saniyesinde toplaşıp betimiz benzimiz atmış bir halde yığıldık kapısına diğer hane sakinleriyle.
Bir iki tıklatmadan sonra açtı kapısını…Ağzında sigarası, bir elinde kola kutusu…

Biz Türk Milleti olarak, İzlanda da patlayan yanardağa bile panik olduğumuz için, haliyle memleketi havaya uçan ABD’li komşu kadından da o heyecanı bekliyoruz pek tabii. Kadının o keyifli halini görünce hepimizde bir hayal kırıklığı “ Acaba haberi duymadı mı?” bakışıyla aval aval baktık birbirimizin suratına.

-Şey, geçmiş olsun… Duydun mu acaba olanları diye hani acaba senin yakının var mı diye merak ettikte? Dememize… Hiç ama hiç umursamadan cevap verişi hala gitmez gözümün önünden.
Evet, tuhaftı kadın ilgilenmedi bile. Sanki olay olmamış gibi, olsa da derdi değilmiş gibi davranınca aklıma onlarca soru geldi. Cevabını kendime sakladığım onlarca soru. Sonrasında o gün hiçbir şey olmamışçasına rahat davranışlar sergileyerek rutin işlerinde koşuşturması, “boş verin, önemli değil, bize bir şey olmaz “ deyişleri…

Şimdilerde bir küçük kız çocuğu aynı elbiseyle hem Feluce, hem Musul, hem de Halep’te bombaların altından kurtarılmakta. Çocuk sürekli isyan eden bombardımandan çıkmış adamların kucağında poz poz resimleri sosyal medyaya düşürülerek kamuoyu oluşturulmakta. Felluce’den gelen ilk fotoğrafı görünce –ah yavrum kıyamam ben sana dedim. Birkaç gün sonra yine aynı çocuk ama bu defa Musul’da başka birinin kucağındaydı. Çok dikkat etmeden yine aynı tepkiyi verdim. Aynı gün başka bir ajanstan düşen fotoğrafta çocuk bu defa Halep’te ve yine başka birinin kucağında olduğunu görünce, üst üste aynı çocuğu başka başka yer ve karelerde görünce “ Nasıl yani?” diyerek bütün kaydettiğim fotoğrafları yan yana getirdiğimde olayın vehametiyle tüm çıplaklığıyla gözümün önünde öylece duruyordu.

Ben bunu bir yerden tanıyordum…

1990 yılında Irak’ın Kuveyt’i işgali sırasında Kuveyt’te bulunan bir hastaneden önce Iraklı askerler bebekleri kuvözlerinden çıkartıp bebekleri betona atarak öldürdüler,  söylentisi yayıldı.
Sonrasında 15 yaşında olan ve o hastanede gönüllü çalıştığını söyleyen bir kız çocuğu kameraların ABD Kongresi İnsan Hakları Komisyonunun karşısına geçerek “ Ellerinde silahları olan Iraklı askerler bebekleri kuvözlerden çıkartarak yerlere çarparak gözümün önünde öldürdüler “ dedi.

Düşünsenize en değerli varlığınız olan bebeklere koca koca adamların yaptığı vahşeti gören ve korkudan tir tir titreyen ve ağlayan bir kız çocuğu! Bu sözler o kadar etkili olmuştu ki… Amerika’nın Irağa saldırması için gerekli kamuoyu anında oluşmuştu. Sonrasında Amerika soluğu Irakta aldı ve o gün bugündür de orada…

Sonrasında öğrendim ki aslında bu olay hiç olmamıştı. Bu Hill& Knowlton adlı bir PR ajansının toplumu ABD lehine yönlendirmek için yapılan bir kurguydu ve o kız çocuğu hiçbir zaman o hastanede çalışmamıştı.

İşte bu yüzden medyada gördüğünüz duyduğunuz hiçbir habere teyit edilmedikçe inanmayın. Galeyana gelip, yanlış düşüncelere kapılmayın. Siz kendinizi gerçek sandığınız bazı şeyler için yiyip bitirirken, birileri sizi yeme yöntemiyle keyif yapmakta.

Son bir yoru daha yazıp çekiliyorum huzurlarınızdan. Bu yazacağım haberin görüntüsünü gördüğüm an özellikle kaydetmiştim. Beklemedeydim diyebilirim. Ve şu an yaşananlar…

Rize’de 23 Eylül günü, tam da şu an kaldırılan Atatürk heykelinin önünde bir polis memuru hiç başka derdi yokmuş gibi üzerini çıkararak, Atatürk’ün heykelini göstererek“ Uyanın Ey Müslümanlar! Allah’a kul olun! Tapmayın şu put’a, Allah’tan başka ilah yoktur, Allah’u Ekber!” diyerek defalarca havaya ateş açmıştı. Sonrasında neler oldu bilmiyorum.

Ama dün o heykel taşındı…
Ne tesadüf dimi ama…