Ben Trabzonspor için deplasman yolunda ölen Çarşıbaşı, Boztepeli gençleri asla unutmadım.
Ben Trabzonspor için kendini asan Göreleli Mehmet Dalman’ı asla unutmadım.
Ben 2010-2011 sezonunda Eskişehir’de 2 golümüzün verilmediği maçtan sonra evin kapısını çalıp ‘Hanım bu yılda bizi şampiyon yapmadılar’ diyen ve kalpten ölen Arsinli Yaşar Çelik’i asla unutmadım.
Unutmam da.
Ama dün ayrı bir sevgiye, ayrı bir olaya tanıklık ettim.
Ana gibi yar olmaz derler ya, Kaşüstü Devlet Hastanesinde anamın yanındayım.
Maç saati yaklaşınca hastane dışında Kalmuk Cafe’ye geçtim.
Etrafıma baktım.
Kimisinin elinde serumu, kiminin midesinde sargısı, öyle gelmişler
Salon tıka basa dolu.
Demek ki insanlar Trabzonspor’a inanıyor.
Güveniyor ve bu kadrodan bir Şampiyonluk bekliyorlar.
Maç başladı.
Trabzonspor’un birlik ve beraberliği muhteşem.
Son gole bakarmısınız. Abdulkadir, bana göre Messi kadar büyük oyuncu olacak.
Perera’yı bekiyor. Pereria bindiriyor. Onun önüne yuvarlıyor.
Pereria kafasını kaldırıyor. Bero gol noktasına gidiyor ve önüne bıkarıyor.
Muhteşem. Bir kez daha Rıza hocayı kutluyorum.
Maç 1-0. Ben diyorum ki Rodellega girmeli. Yanımdakiler ise skoru koruyalım diyorlar.
Rodellega giriyor ve 2-0 yapıyor.
Sonra da 3-0 bitiyor.
Trabzonspor 4’te 4 yaparak önemli bir çıkış yakaladı.
Şimdi 5’te 5 olacak. Sonra 6’da 6.
Ama bir isteğim var.
Bende Akyazı Arena’da olacağım.
Tek boş koltuk kalmayacak.
Trabzonspor’un kasasına da şöyle 4-5 milyon TL para girecek.
Bursaspor maçını hem alalım,
Hem de ekonomik olarak katkı sağlayalım.
Yoksa şampiyonluk uzak olur!
Yönetimi, Teknik kadroyu ve oyuncuları kutluyorum.