Hiç insanın yüreği üşür mü?
Evet… Üşür.
Hem de en derin yerinden
En soğuğundan
İnsanın yüreği de üşür, hem de en kalabalık cümlelerin, en neşeli kahkahaların arasında bile tir tir titrer bazen.
Dışarıdan bakınca hiçbir şey belli olmaz belki.
Yüz gülümser, dudaklar tebessüm eder, ama içeride bir yer vardır…
Soğuk… Sessiz… Issız…
Bir zamanlar sıcacık olan, umutla atan, sevgiyle çarpan o kalp; içi boş bir odaya dönüşür.
Perdeleri kapanmış, ışıkları sönmüş, eşyaları toplanmış bir ev gibi…
Virane olmuş misali
İnsanın yüreği; bir sözle, bir bakışla, bir veda ile buz keser bazen.
Ve en acısı da nedir biliyor musunuz?
O soğuğun nereden geldiğinin bilinmesi ve en çok değer verdiğiniz yerden gelmesidir
Emek verdiğiniz, yıllarca çabaladığınız, ayakta tutmaya çalıştığınız en kıymetlinizden gelmesidir insanın yüreğini üşüten
Donduran
Ama nereden geldiğini başkaları görmez, göremez
Çünkü yürek donarken ses çıkarmaz.
Çığlık atmaz.
Sadece içine çöker.
Ve insan, sessizce üşümeye başlar.
Bir omuz ararsınız yaslanacak…
Bir kelime beklersiniz içinizi ısıtacak…
Bir el özlersiniz elinizi tutacak…
Ama her şey ya eksik kalır ya da gecikir.
Ve o arada, yüreğinizin sıcaklığı bir kışa dönüşür.
Ne bahar gelir ardından ne de güneş doğar.
Bazı insanlar vardır…
Göz göze geldiğinde bile içinizi ısıtır.
Ama bazı yokluklar da vardır,
Varlığıyla sizi nasıl donattığını hissedersiniz.
Kimse anlamaz bazen.
Bilmezler ki, bazen insanın en derinden en çok içinden üşüdüğünü.
Sözlerin yetmediği, sarılmaların fayda etmediği,
Gözyaşlarınızın sessizce yastığa süzüldüğü o gecelerde, bir tek siz bilirsiniz yüreğinizin nasıl üşüdüğünü…
Ve işte o zaman anlarsınız:
Soğuğun sadece havada değil,
İnsanın içinde olduğuna.
Belki de en çok;
Sevildiğinizi zannedip sevilmediğinizi anladığınızda…
Kıymetli olduğunu zannedip aslında yalnız kaldığınızda…
Her şeyinizi verip bir “teşekkür” bile alamadığınızda…
Yüreğiniz bir daha hiç ısınmamak üzere üşür.
O yüzden…
Birine iyi gelmiyorsanız, onun yanında kalmayın.
Birinin yüreğini soğutuyorsanız, ısınma umudu vermeyin.
Ve bir yürek size emanet olmuşsa, onu üşütmeyin.
Çünkü kalbin kırığı geçer…
Ama yüreğin soğuğu kolay geçmez ve kolay da ısınmaz bir daha.
Ve bazen, öyle bir üşür ki insanın içi,
Bir daha hiçbir yazın ve sıcaklığın ısıtmaya yetmeyeceği kadar.
Evet şimdi söyleyin
İnsanın yüreği üşür mü?
Üşür azizim üşür.
Hem de en derin yerinden,
En sessiz çığlığıyla…
