Son 1.5 ayın bütün haftaları aynı dediğim anda, diğerlerinden ayrışan hüzün dolu bir hafta yaşadım.
Önce kalem arkadaşım çok sevgili Harun Yavruoğlu’nun vefat haberi düştü buralara. Şehirden şehire gitmenin yasak olduğu bu zaman diliminde, cenazesine bile katılamamış olmak bükse de boynumu, onun gibi beyefendiyi, asil yürekli bir aile babasını tanımış olmanın gururuyla avutmaya çalıştım kendimi.
Ona hiç yakıştıramadığım hastalığı sırasında, ne diyeceğimi bilemez halde savurduğum teselli   cümlelerime karşın kendisinin dirayet dolu  kahkahası yankılandı durdu kulaklarımda.
Yaptığımız, konusu memleket meseleleri, sanat dolu olan sohbetler geldi aklıma.
 
En son Ankara’da ki etkinliğinde yüz yüze geldiğimizde sitem etmiştim kendisine. “Ya üstat herkesin karikatürünü çiziyorsun da, bir beni çizmedin, aşkolsun sana “ dediğimde, yüzüme bakıp “Kusura bakma İnci Hanım ama sana olmuyor.” Deyişi, gülüşmelerimiz, tatlı bir anı olarak kaldı şimdi bu misafirhanede.
Dostluğunu, verdiğin öğütleri hiç bir zaman unutmayacağım Sevgili Harun Yavruoğlu...
Huzurla uyu...
Huzurla...
 
Değerli eşi hanımefendiye, sevgili çocuklarına, ailesine, sevdiklerine, tüm TAKA Gazetesi camiasına sabırlar dilerken, dört yıl önce arzuladığım dileğimi şimdi yine tekrarlıyorum.
O zamanlar belediye başkanı Sayın Gümrükçüoğlu’ydu. Sevgili kalem arkadaşım Harun Bey de hayattaydı.
“Böylesine değerlerimizin adını ölümsüzleştirmek adına en azından ismini Trabzon da bir caddeye, sokağa veremez misiniz?” Diye sormuştum.
Başkan soruyu gördümü, görmedi mi bilemiyorum.
Şimdi aynı soruyu bu defa belediye başkanımız Sayın Murat Zorluoğlu’na soruyorum...
Sevgili Yavruoğlu artık hayatta değil, ve onun Trabzon için nasıl bir değer olduğunu sanırım anlatmama gerek yok. Çünkü herkes biliyor.
Elbette unutulmaz ama, bizden sonraki kuşakların da unutmaması, saygıyla hatırlaması adına bu defa bu isteğim olmaz mı?
Saygıdeğer üstadın, usta kalemin adı Trabzon da bir caddeye yada bir başka oluşuma verilemez mi?
 
********************
 
Yukarıda da yazdığım gibi zamansız gidenleri uğurladığımız bir hafta oldu geçtiğimiz hafta benim için.
Henüz kalem arkadaşımızı zamansız kaybetmenin şokunu üzerimden atamamışken bu defa bir başka zamansız ölüm haberini duymak çok acıttı canımı.
Çocukluğumun simgesi, sevgili Adalet Ablamı da kaybettim geçtiğimiz hafta.
Gülüşünden bile enerji aldığım, adını duyduğumda çocukluğumu hatırladığım sevgili ablamı...
 
Artık aramızda slogan haline dönüşen hatırayı her seferinde hiç bıkmadan gülerek anlatırdı sevgili babaannem.
Henüz 1,5 yaşındaymışım o zamanlar. Aynı zamanda da annemin arkadaşı olan Sevgili Adalet Ablacığımın düğün haberi gelmiş o gün eve.
Onun evlenme haberini ve evliliği o yaşta artık ne sandıysam basmışım yaygarayı!
Yaygara ki beni durdurabilen aşkolsun!
Yüzümü ekşite ekşite, iç çeke çeke “ Adalet evlendi gitti, ben gidemedim” diye saatlerce ağlamışım.
Salya sümük, saatlerce...
Evet, Adalet yine gitti...” Ama bu defa çok uzaklara gitti “dedim, haberi duyduğumda 1,5 yaşındaki çocuk bana seslenerek.
 
Hani bazı insanlara ölümü hiç yakıştıramazsınız ya, bu da öylesi ölüm haberlerinden biriydi benim için.
Sosyal Medyadan her ne kadar görüşsek de, kendisiyle en son geçen yıl annemin evinde yaptığımız sohbeti hatırlıyorum şimdi. İçinde dedikodu barındırmayan kendi dünyalarımızdan hallice o güzel sohbeti.” İnşAllah önümüzde ki yaz görüşeceğiz.” Diyerek verdiğimiz sözleri...
Olmadı... Görüşemedik.
Tutamadık birbirimize verdiğimiz sözü.
Bir daha görüşür müyüz, görüşemez miyiz bilmiyorum ama, gittiğin yerde sende huzurla uyu Sevgili Adalet Sürmen Ablacığım.
Ve sevgili yavruları Birgül, Demet, Murat...
Böylesi neşe dolu, sevgi dolu bir anneniz olduğunuz için çok şanslısınız...
Sabrı çok zor bir acı biliyorum ama, elden dua etmekten de başka bir şey gelmiyor.
 
Güle güle sevgili dostlar...
Güle güle...
Sizi hiç unutmayacağım.