Çünkü bazı insanlar, sadece yanımızdayken değil, yokluklarında da yön verir bize.
Ve babalar... Onlar aslında hiç gitmez.
Babalar farklıdır. Onlar görünmeseler bile evlatlarının kalbine dokunan bir dua gibidir. Varlıkları kadar yoklukları da derindir. Sessiz ama etkili. Uzak ama hep içimizde.
Bazı insanlar hayattan sessizce çekilir. Ardından bir sessizlik değil, güçlü izler bırakır. Babam da öyleydi. Fiziksel olarak gitmiş olsa da varlığının yankısı hâlâ yanımda. Bugün hâlâ onunla yaşıyor, onunla düşünüyor, onunla karar alıyorum.
Zaman geçti. Yedi yıl oldu. Ama özlem zamanla ölçülmüyor. Onun yokluğu, yıllar içinde eksilmedi. Sadece biçim değiştirdi. Artık içimi acıtan bir boşluk değil; içimde taşıdığım, olgunlaştıran bir tanıklık gibi. Yaşadıklarımız, sessiz öğütleri, sade varlığı her geçen gün daha da kıymetli hale geldi.
Babam benim için sadece bir baba değildi. Duruşumda, düşüncelerimde, sabrımda onun izi var. Öğrettikleri, büyük sözlerle değil, yaşantısıyla geldi. Sessizdi ama kararlı. Güçlüydü ama gösterişsiz. Ve şimdi, gidişiyle birlikte kalan o sessizlik, yokluk değil; bir tür varlık artık. Hatırlatan, yön veren, içine işleyen bir varlık.
Bazen yalnızca bir bakışını özlüyorum. Bazen bir kelime bile etmeden anlaştığımız anları. Zor kararların eşiğinde durduğumda onun dinginliğini hatırlıyorum. Telaşlı hissettiğimde içimden “Geçer kızım” diyen o tanıdık sesi duyar gibi oluyorum. Gerçekten de, hâlâ bana yön veren bir ses var içimde. O ses onun sesi.
Ona dair anılar artık bir görev değil; içten gelen bir bağlılık. Onu yaşatmak için çabalamıyorum. Çünkü o zaten içimde, hayatımın her anında. Ne zaman birine iyilikle yaklaşsam, sabır göstersem, sessizce saygı duysam biliyorum ki onun iziyle hareket ediyorum.
Senin yokluğuna alışmadım. Ama varlığını içselleştirdim. Çünkü bazı insanlar gitmez, sadece görünmez olurlar. Sen de onlardansın babam. Görünmeyen ama hep benimle olan…
Bana bıraktığın en kıymetli şey, karakterimdi. Eksilmedim. Aksine, seninle daha tamam bir hâle geldim. Yaşadığım her gün, senin izlerinle şekilleniyor. Ve bu izler, bana güç veriyor.
Özlem hâlâ var. Ama artık sessiz, sakin, kabullenmiş bir hâlde. Kavga etmeyen, içimi yakan ama aynı zamanda beni ayakta tutan bir özlem bu. Çünkü biliyorum ki sen, ben yaşadığım sürece benimlesin.
Mekânın cennet olsun güzel kalpli adam.
Merhum Ali Güney’in ruhuna El-Fatiha.
