Bir adam vardı hayatımın tümünü kapsayan.
Varlığı,hayatıma dair güç veren yol gösterendi.
Kocaman olup, bende baba olmama rağmen ona olan hayranlığım katmerlenerek ilerliyordu.
Klişe olacak belki ama tıpkı çizgi filmlerde ki süper kahramanlar gibiydi benim babam halen..
O hiç hasta olmazdı.
O hiç pireye kızıp yorgan yakamazdı.
O hiç arabasına atlayıp yok olmak isteyemezdi.
O hiç içerlenip ağlayamazdı...
Onun adı BABA-YDI...
Eskiler kızdıkları olaylarda kullanırlardı şu cümleyi; BABA(anne) OLUNCA ANLARSIN! Diye ve ben baba oldum anladım babam seni...
Ataerkil bir toplum olmanın tadını çıkartırken çoğu zamanda altında ezilip kalıyoruz...
Şimdilerde baba ve çocuk iletişimi geçmişe nazaran daha verimli...
İşte bende o mağdur çocuklardanım...
Büyük bir ailede yaşıyorduk.dedem,büyükannem,amcalarım ve halalarım...
Ayıptı kucağına çocuğunu alıp sevmek büyüklerin yanında.
Ayağı takılıp düşse dahi alamazdı babalarımız bizi yerden...
Okşayamazdılar acıyan yerimizi...
Acı acı bakarlardı gözlerimizin içine çaresizlikle.
Küçücük odada onlarca kişinin içinde dedem alabilirdi sadece kucağına...ayıptı çünkü...
Yoktu öyle şimdi ki gibi süslü püslü oturma gurupları...
Yer minderlerine sırasıyla dizilir iyi bir dinleyicisi olurduk büyüklerimizin...
Televizyon vs yoktu....iyi ki yoktu...sohbet muhabbet vardı...
Kocaman evlerde tek bir odada soba yanardı ve herkes bir arada otururdu...bir de çay demlenirdi üzerinde...tavşan kanı...
Ozamanlar çocuk olmakta bi ayrıcalıktı...
Misketlerimiz ve kendimizce uydurduğumuz oyunlarımız ve paylaşımlarımız vardı...
Herşey ciddi anlamda lezzetliydi de bir tek babama sıkı sıkı sarılamadan ve onunla top oynamadan büyüdüğüme çok üzülüyorum...
Babamın dedeme yaptığı gibi yaptım bende;yaşlandılar ve yanımda yaşamaları için ısrar ederek yanıma aldım annemle ikisini...
Zaman zaman sanki küçücük bir çocuk gibi davranıp sımsıkı sarılmak istiyorum babama ...
Zamanında yapamadıklarımı tek tek yapmak istiyorum onunla ama artı çok zor...
Erişilmezdi benim babam...
Hep tabuları vardı...
Saygı herdaim sevdiğim şeydir...lakin fazlası çocuk ruhunuza zarar veriyor...
Sevginin saygısı olmaz...olmamalı...
Dedim ya;lezzetli yıllardı belki ama çocuk olup babama hiç sırnaşamamanın eksikliği içimde kaldı ....sanırım o çocuk kısmım hiç büyümedi ve hep çocuk kalacak...
SEVDİKLERİNİZİ BEKLENTİYE SOKMAYINIZ!!!
YARIN GEÇ OLABİLİR!!!