Ordu’da 38 yıldır körük ocağında demir döven Cemil Döner, babasından devraldığı demircilik mesleğini yaşatmak için büyük bir özveriyle çalışıyor. Küçük yaşlarda çırak olarak başladığı meslekte artık son ustalardan biri olduğunu belirten Döner, teknolojinin gelişmesiyle birlikte zanaatın yok olma tehlikesiyle karşı karşıya olduğunu söylüyor. Ürettiği el emeği tarım aletlerine hala büyük ihtiyaç olduğunu vurgulayan Döner, bu mesleğin ayakta kalması için çırak yetiştirilmesinin şart olduğunu ifade ediyor.
"Son Çırak Benim, Benden Sonra Yok"
Babasıyla birlikte başladığı demircilik serüvenini bugün hâlâ sürdüren Cemil Döner, “Artık meslekte çırak kalmadı. Son çırak benim” diyerek durumun ciddiyetine dikkat çekiyor. Sıcaklığı bin dereceye kadar çıkan körük ocağında yıllardır alın teri döken Döner, “Üretiyoruz ama geleceği yok. Yeni nesil zorluk görmek istemiyor, bu nedenle demircilik göz göre göre bitiyor” diye konuşuyor.
El Yapımı Tarım Aletlerine Yoğun Talep Var
Tarım alanlarının yapısal özelliklerinin halen el yapımı aletlere ihtiyaç duyduğunu belirten Döner, Samsun ile Artvin arasındaki pek çok yerleşim yerinde bu ürünlere talep olduğunu söylüyor. “Bizim ürünler makine değil, el emeği. O yüzden hala tercih ediliyor. Ama ne yazık ki bu mesleği sürdürecek kimse kalmadı” diyen Döner, üretimin devam edebilmesi için insan gücünün şart olduğunu vurguluyor.
“Zamanında Hem Okudum Hem Meslek Öğrendim”
Genç yaşta hem okuyup hem de demirciliği öğrendiğini dile getiren Döner, kendi kuşağından çok az kişinin bu mesleği devam ettirdiğini söylüyor. “İş yerleri kapanıyor, ustalar mesleği bırakıyor. Teknoloji işleri kolaylaştırsa da bu mesleğin yerine geçemez. Zanaatkâr olmak başka bir şey” ifadeleriyle zanaatin değerine dikkat çekiyor.
Zorluklara Rağmen Ayakta Kalıyor
Demirciliğin zor ama onurlu bir meslek olduğunu belirten Döner, “Bu ocakta alın teriyle çalıştık, ürettik, kimseye muhtaç olmadık. El emeğimizle geçindik. Ancak devam etmesi için gençlerin bu işi öğrenmesi şart” diyerek, genç kuşaklara çağrıda bulunuyor.
