Gecesinde yanmakla yanmamak arasında kalan avizenin sarı harelerine anlattığım bizi, sabahında gözyaşlarımı boncuk boncuk doladığım kelepçemi attım derin ve sessiz İznik gölüne...
Öylece bakakaldım hislerimin en dibe vuruşuna...
Minicik halkalar eşliğinde ayaklarıma kadar yayıldı giden hislerimin acısı...
Ayazın ayazında avazımca bağırmak istedim...
Bedenimi ve ruhumu ele geçiren ıssızlığı düşündüm...
Hafif esen rüzgara eşlik eder gibiydi sazlıklar...
Sanki saçlarımın rengindeydi dans eden ince uzun sazlık bahçesi güneşin yansımasıyla.
Hemen yamacında duran üç dört tane kaya parçası sessizce izlemeye almışlar gibiydi her şeyi ama en çokta sazlıkla sanırım bir de beni.
Esen rüzgar yüzüne dokundukça yaşadığımı ve nefes aldığımı hissettim.
Düşürdüğüm omuzlarımı dikleştirerek :
Az evvel göle attığım kelepçemin yaydığı halkalara takıldım kaldım.
Meğerse ne kadar büyükmüş hislerim.
Öyle ki yayıldıkça yayılıyor halkalar durmaksızın.
Hafif tebessüm ederek kafamı kaldırdım gökyüzüne.
Latin dansı ede ede geliyordu martılar halkalara doğru.
Attığım şeyin yiyecek olduğunu düşünmüş olacaklar ki umut rüzgarları gibi savruluyorlardı dans ederken.
Dudaklarımın kıvrımları daha da kıvrıldı mutlulukla.
Şu dakika burada yaşadıklarım bir belirtiymiş yaşama ve beklentilerime dair.
Ocak ayının sonlarında sessiz sakin bir göl, onun üzerinde yazın ortasında olmayan güneşin etkisiyle dans eden sazlıklar  ve ışıl ışıl parlayan kayalar.
Üstelik memleketlerinde olması gereken martılar bana doğru süzülerek sanat yapma çabaları.
Evet evet bunların herbiri yaşamdan gelen en leziz hislerin belirtisi ve işaretiydi.
Hoşgeldin benim dünyama ey hayat diyerek attım kendimi derin suyun en dibine.
Kelepçeyi bulup yeniden takmalıydım bileğime bu işaretlerden sonra.
Almalıydım onu en dipten.
Lakin yüzme bilmediğimi ve boğulabileceğimi
Hiç düşünmemiştim.
Yaşamın verdiği şifre ve belirti ile yaşadığım mutluluk beni yok etmişti.
Şimdi sonsuzluktayım.
Ruhum ise en güzel An-ılarda gezinmekte,hemde durmaksızın...