Trabzonspor’da yaşanan kritik gelişmeleri göz ardı etmemiz mümkün değildi. Başkan ve yönetim kurulunun önemli bir derbi maçtan ve önümüzdeki kongreden önce aldıkları bu cesur kararlara cani gönülden katılıyorum.
 
Trabzonspor asla ve asla bir futbolcunun oyuncağı değildir. Kulüp ve camia olarak bundan kimseye taviz veremeyiz. Bunu tüm futbol alemi böyle bilmelidir. İyi bir temizlikten sonra ilk maçımıza 40 bin kişinin müthiş desteğiyle ve büyük coşkusuyla çıktık. Kaleyi genç Uğurcan’a stoperi de başka bir genç Hüseyin’e emanet etti Ünal Hoca.. Bu iki genç çocuğumuz hiç sırıtmadı ve sanki 40 yıldırTrabzonspor’da oynuyormuş gibi mücadele ettiler.
 
Trabzonspor son haftalarda hep kötü sonuçlar almıştı. Kadro dışı kalan oyuncuların pek katkısı yoktu. Şuanki kadro bana göre Trabzonspor’un gerçek kadrosudur. Maça nefis görselliklerden sonra Trabzonspor adeta saha kalkmış atlar gibi müthiş bir tempoyla başladı. Hele de sağ taraftar Abdülkadir ve Perreira’yla feneri adeta sahaya hapsettiler. Düşünün koskoca Fenerbahçe ilk yarı boyunca kalemize 1 kez gelebildi. Bunların yanında bir de 23.dakikada penaltıdan yararlanamadık. Fakat kaça bu penaltı moralleri bozmadı ve tam tersine oyuncularımız bu tempoyu daha da arttırdılar. Rakip kaleyi şut ablukasına almamıza rağmen bir türlü aradığımız golü bulamadan ilk devre 0-0’lık skorla tamamlayarak soyunma odasına girdik.
 
İkinci yarıya Trabzonspor yine müthiş bir tempoyla başladı. Enfes bir pas trafiği sonrası 50.dakikada aradığımız golü Novak’la bulduk. Golden sonra herkes Trabzonspor’u geri yaslanıp Fenerbahçe’nin hücumunu izleyecek diye düşünürken Bordo-Mavililer öyle pozisyonlar buldu ki tarihi farkı kaçırdık diye hayıflandı.
 
Trabzonspor bu maçta gol kaçırma ve şut atmada belki de tarihe geçecek bir oyun oynadı. Olursa bu kadar olur. Bunlar kaçar mı be arkadaş dedirttiler. Trabzonsporlu oyuncular sahaya gerek ruhlarını yansıtarak oynadılar.
 
Farkı kaçırmış olsalar da oynadıkları müthiş futbolla ben kendilerini kutluyorum ve işte Trabzonspor budur diyorum.