Karşımda duruyor bir zamanlarımın vazgeçilmezi.
Kavga ederdim abimle,
Sanki bahçenin ve salıncağın sahibi benmişim gibi hiç ona sıra vermezdim.
Yeşil çimlerin üzerinde bembeyaz boyasıyla dimdik dururdu en güzel köşede.
Mutlu yada mutsuzluğumda değil,aklıma estiği her an onunlaydım.
Öylece köşesinde durması bile bana mutluluk verirdi.
Sanırdım ki sonsuza dek ayrılmayacağız.
O yine aynı yerinde ve yine dimdik duruyor olsa da grileşmiş boyası hüzne boğuyor beni.
Şimdilerde ise ne abim var onu paylaşmaktan sakındığım,
Ne de bembeyaz görüntüsü.
Bende o ben değilim.
Annemin çöreklerinin kokusunu da özler oldum.
Rüzgarın peşine takılıp saçımdaki tokaların savrulmasını özledim.
Yağmurun çimenleri çamura döndürdüğü bahçemizde düşüp, incittiğim bacağımın acısını bile özledim.
Karşımda duruyor bir zamanlarımın vazgeçilmezi.
Belli ,uzunca vakit olmuş onun için kavgaların edilmediği.
Eğri büğrü dalların altında kalmış.
Sanki o da geçmişi özler gibi duruyor oracıkta.
Birazcıkta endişeli.
Kimbilir ne kadar korkuyordur eskidiği için yıllardır mesken tuttuğu yerden atılmaktan!
Dökülen dişlerimin arasından konuşuyorum onunla bu günlerde.
Korkma benim güzel salıncağım,sakın korkma!
Geçmişimi özlemle anarken nasıl olurda seni yok sayıp atabilirim ki ben!
Benim yok olduğum andan sonrası için bişey diyemiyorum ama benim varlığımda vazgeçilmezim olarak orada öylece duracaksın,hiç merak etme!
Sen çocukluğumsun!
Sen çılgınlığımsın!
Sen geçmişimsin!
Keşke o günlere geri dönebilsek!
Ahh yıllar ahh!!!