Dün Soma kömür faciasının yıldönümüydü.
6 yıl önce dündü
13 Mayıs 2014 tarihinde Manisa’nın Soma ilçesindeki kömür madeninde vardiya değişimi sırasında elektrik kaynaklı patlama nedeniyle yaşanan faciada 787 işçi yer altında kalmış ve ne yazık ki bunlardan 301 madenci hayatını kaybetmişti.
Ekmeğini yerin altından çıkaran, sadece gözleri seçilebilen cefakâr insanlar.
Türkiye’nin yaşadığı en büyük facialardan biriydi.
Kara günümüzdü.
Ülkede üç günlük ulusal yas ilan edildi, Türkiye ile birlikte Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti ve Pakistan da ulusal yasımıza ortak olan ülkelerdi.
Ne yazık ki 5’i tutuklu 51 sanıklı davanın 4 yıllık yargılaması sonunda hepsi tek tek serbest bırakılmış. 5 yıldan 25 yıla kadar yargılananlardan sadece 4 kişi cezaevinde tutuldu.
Elbette o kaybedilen canlar hiçbir şekilde geri gelmeyecek.
Elbette onların acısı hiçbir zaman dinmeyecek.
Unutulmayacak
Kömür şehitleri olarak anılacak.
Sadece anılarak geçiştirilecek.
Onlardan geriye kalanları kimse düşünmedi.
Kimisi eşsiz, kimisi babasız kaldı.
Kimisi evlat, kimisi kardeş acısını yaşadı.
Siz kardeş acısının ne olduğunu bilir misiniz?
İnanın dün aklıma geldi bütün o sahneler.
İçim sızladı,
Acılar, ağıtlar, tabutlar, yaralılar, feryatlar.
Dün yeniden yaşadık bütün hepsini.
Bütün maden şehitlerimizi şükranla, minnetle ve saygıyla anıyorum.
Bütün bu acılarla birlikte tüm insanların hafızasında kazınan ve milyonlarca insanın duygulandıran o sahneyi gözlerimin önüne getirdim yeniden.
Aklımızdan hiç çıkmayan
Yüreğimizi burkan,
Gözümün önünden hiç gitmeyen o sahne.
Toprak altından çıkarılan ve ambulansa bindirilirken “Sedye kirlenmesin çizmelerimi çıkarayım mı” diye soran bir madenci vardı ya.
O işte.
Adı: Murat Yalçın
Ağrı’dan 2002 yılında Soma’ya gelmiş.
Hiçbir yerde iş bulamayınca mecburen maden ocağına inmişti.
O sözleriyle tüm Türkiye’yi duygulandırmıştı.
301 arkadaşının hayatını kaybettiği kazadan 12 saat sonra kurtulmanın verdiği sevinci unutmuş ambulansın sedyesini düşünmüş.
Kömürle kavrulmuş çizmelerimi çıkarmayı düşünüyor.
Bu saflık, bu ne temiz yüreklilik
Bu nasıl bir insanlık dersi
Merak ettim ne oldu o madenciye
Gazi madenciye
Araştırdım
Ekmeği için yeniden yerin altına girmeye hazırlanırken Azeri enerji devi onu İzmir rafinerisinde teknik emniyet departmanında işe başlatmış.
Tüm Türkiye’yi duygulandıran o madenci için söylenecek en güzel şey ne olabilir ki.
Yazımın başlığında dediğim gibi demekten başka.
 
Bir madenci sevdim,
Ekmeğini kömürden,
Ha babam yiyor ömürden
Hunharca sömürüden
Hem harap hem bitap yerin dibinden
Azrail’le dövüşmekten
Yorgun,
Her seferinde ölüme selam vermekten.
 
Bir madenci sevdim
Çizmesinin kirinden
Kalleş dünyayı esirgeyen.
Zarafetinden
Kaderinin katran karasına
Alnının akını nakşettiren
Bir madence sevdim
Çünkü tüm bunları ben
Bir madenciden öğrendim.