Çok yıllar önceydi...
Çocuktum teyzem gelin olduğunda...
Rahmetli anaannemin yanında geçirdiğim çocukluk ve gençlik yıllarımda teyzem benim hem oyun arkadaşım dı hem sırdaşım hem de en güvendiğim di...
Çok yaş farkı yok aramızda sadece dokuz yaş...
Anlaşabilmek daha mümkündü benim tarafımdan yaşça büyük olanlarla çünkü ben bilirdim ki ; yaşı büyük olanın tecrübesi de büyük oluyordu...
Yani küçücük aklımla bunu düşünmek zor belki ama anaannemin kıymetli öğütlerinden çıkartırdım bunu...
Dolayısıyla hep keyif aldım benden büyüklerle Hasbihal içinde olmaktan...
Öğrenmeye odaklı kurduğum bu yaşam içinde büyüklere ihtiyacım olduğunu biliyordum ve onları hep önemsedim...
Her genç kız gibi teyzemin de evlenme çağı gelmiş artık yuvasını kurmak İçin baba evinden gitme zamanıydı fakat benim bunu kabullenmem bi hayli güç olmuştu o yıllarda...
Düşünsenize ;
Yirmi dört saat bir arada yaşadığınız ve çok iyi anlaşıp güzel vakitler geçirdiğiniz  kişi başka bir evde kendine kalmaya gidiyor,bu ne acayip bir tramvaydı benim açımdan o yaşlarda...
Evet kabul ediyorum olması gerekenin bu olduğunu lakin o yıllarda bu söz konusu bile değildi...
Yıkıldım...
Günlerce yıkıldım...
Sabah kalkıyorum sofrada teyzem yok...
Dere kenarında kahve içeceğim teyzem yok...
Odun keseceğim kenarından tutan teyzem yok...
Dertleşeceğim teyzem yok...
Bunun adı neydi sizce?
Kıskançlık mı?
Yalnız kalma duygusunda ki acizlik mi?
Günlerce ağladım ,anaannem benden çok ağlıyordu ama o gizli gizli yapıyordu bunu çünkü bana az yüz verse psikolojik olarak daha da buhrana girecektim,velhasıl akıllı kadın dı rahmetli...
Her şeye zamanla alışılıyor benim teyzemin yokluğuna alışmam da zamanla bana iyi gelmeye başladı...
Şöyle ki ;
Arkanızı toplayan birileri olduğu müddetçe büyüyemiyorsunuz...  Size gönülden bağlı olan kişiler sizin yanlışlarınızı görmüyor ve hep telafi  modunda destek veriyor olduğunda siz onların yokluğunda Sudan çıkmış balığa dönüyorsunuz...
Çünkü yaptığınız ve düştüğünüz her yanlışta biliyorsunuz ki o sizi çıkaracak oradan ve bir zaman sonra onun yokluğunda düştüğünüz yerden kendiniz çıkmak zorunda olduğunuzda bunu başaramıyorsunuz işte ben teyzemin yokluğunu ondan ve anaannemden aldığım öğütlerle artıya geçirebilenlerden oldum şükür...
Hayat dersimi küçücük aklımla kendime kalarak aldım...
Teyzemin evliliği benim önce yıkılmama sonra da büyümeme vesile olmuştu...
Umarım sizin de büyümenize vesile olanlar vardır yaşamınızda...
Sevgiyle...